Μάνη
Η περιοχή της Μάνης αποτελεί ένα ξεχωριστό σύνολο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι ένας τόπος που συνδυάζει την άγρια ομορφιά του φυσικού τοπίου με την απλότητα και τη ζεστασιά των ανθρώπων που την κατοικούν. Παρά την κυριαρχία της πέτρας είναι ένας τόπος που γοητεύει. Τόπος τραχύς και δύσκολα προσβάσιμος, λειτούργησε σε ταραγμένες ιστορικές περιόδους ως καταφύγιο ανθρώπων οι οποίοι κατασκεύασαν κτίσματα για αμυντικές ανάγκες.
Χαρακτηριστικό, λοιπόν, στοιχείο της περιοχής είναι η λιτή και αυστηρή αρχιτεκτονική των κτισμάτων που, όπως είναι φυσικό, έχουν ως κύριο υλικό την πέτρα. Αγέρωχοι πύργοι, αρχοντικά πυργόσπιτα και καλντερίμια αποτελούν σήμερα στη Μάνη κυριολεκτικά ένα «ανοιχτό μουσείο».
Η Μεσσηνιακή Μάνη είναι ένα από τα ωραιότερα σημεία της Ελλάδας. Φύση και κάτοικοι κρατούν σήμερα περήφανα την αγνότητα και τη φιλοξενία τους και αποκαλύπτουν γενναιόδωρα τις ομορφιές τους στον ταξιδιώτη. Ξεκινώντας από το Εξωχώρι μπορείτέ να ακολουθήσετε την πιο αυθεντικά μανιάτικη διαδρομή προς τα υπόλοιπα χωριά του Ταϋγέτου, Τσέρια, Σαϊδόνα, Καστάνια, Μηλιά. Είναι μερικά από τα πιο όμορφα με πετρόχτιστα σπίτια, μοναχικούς πύργους, πάνω στους οποίους ρίχνουν τους ίσκιους τους οι ελιές και τα κυπαρίσσια, και χωριάτικα καφενεία όπου θα σας τρατάρουν τσίχλες, ομελέτα με ντόπιο παστό και λαλάγκια.
Στην Καστάνια πολλά από τα σπίτια διατηρούν ακόμη τις πλάκες στις στέγες, ενώ αξίζει να επισκεφτείτε τη βυζαντινή εκκλησία της Τρικάμπανου (στο τέρμα του χωριού, με υπέροχη θέα – για να πάτε θα χρειαστεί να περάσετε μέσα από την αυλή και το μαντρί ενός σπιτιού!) και του Αγίου Πέτρου με το πυργοειδές καμπαναριό. Στα Τσέρια τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια κλέβουν την παράσταση και η θέα στο φαράγγι του Ρίντομου είναι υπέροχη. Το Φεβρουάριο και το Μάρτιο ιδίως, που γεμίζει ορχιδέες, το φαράγγι προσελκύει πολλούς φυσιολάτρες. Από τα πιο απομονωμένα χωριά, η Μηλιά σε υποβάλλει με την άγρια ομορφιά της.
Κατηφορίζοντας θα συναντήσετε την απαράμιλλη σε ομορφιά Καρδαμύλη, μια κουκλίστικη πολιτεία με τα πετρόχτιστα σπίτια και τις κεραμιδένιες στέγες, σ’ έναν απάνεμο κόλπο στα πόδια του Ταϋγέτου, απέναντι από το καταπράσινο νησάκι Μερόπη ή Αμυγδαλόνησος.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η Μάνη θα σας γοητεύσει σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου την επισκεφτείτε.




Εξωχώρι
Το Εξωχώρι , αναπτυγμένο στις παρυφές του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 500 μ., απέχει 8 χιλ. από την Καρδαμύλη και 43 χιλ. από την Καλαμάτα. Μέχρι το 1932 διατηρούσε το όνομα "Ανδρούβιστα", του οποίου πρώτη μνεία γίνεται σε ιστορική πηγή του 13ου αι. Η Ανδρούβιστα βρισκόταν στη "Βασιλική οδό" που συνέδεε την Καρδαμύλη με τη Σπάρτη και το Μυστρά. Από την ίδια οδό πέρασαν και εγκαταστάθηκαν τον 1ο αιώνα π.Χ. στους ορεινούς όγκους του Ταϋγέτου οι "Ελευθερολάκωνες" , η παρουσία των οποίων μαρτυρείται από ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα - Αγία Τράπεζα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Αναστασαίων στη Χώρα Εξωχωρίου. Από τον ίδιο δρόμο περνούσαν και οι Παλαιολόγοι, οι τελευταίοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν παραθέριζαν στο Αρχοντικό (Παλιόχωρα) της Αβίας.
Οι πέντε σημερινοί οικισμοί του Εξωχωρίου : Νίκοβο, Εξωχώρι, Χώρα, Κολυμπετσέϊκα, Πρίπιτσα , προέκυψαν σταδιακά μετά την καταστροφή της παλιάς Ανδρούβιστας το 17ο αι. , η οποία βρισκόταν στην περιοχή που οι ντόπιοι ονομάζουν "Χαλάσματα". Άκμασαν το 18ο και 19ο αι. και ήταν έδρα Επισκοπής και Καπετανίας.
Για το σημερινό επισκέπτη μαρτυρία της ακμής είναι οι πολλοί πύργοι : των Φασαίων στα Κολυμπετσέϊκα, των Πατριαρχαίων στη Χώρα, των Κιτρινιαραίων και Τσινταίων στο Εξωχώρι , των Κιτρινιαραίων και Μπουκουβαλαίων στο Νίκοβο κλπ. , τα μοναστήρια : της Βαϊδανίτσας και του Σαμουήλη στον Ταϋγετο, οι ενοριακοί ναοί : του Προφήτη Ηλία στα Κολυμπετσέϊκα, της Παναγίας στη Χώρα, του Σωτήρα στα Πρίπιτσα, του Ταξιάρχη στο Νίκοβο, της Υπαπαντής στο Εξωχώρι, και το πλήθος - περί τα 100 - των οικογενειακών εκκλησιδίων, τα οποία , όσα σώζονται, είναι αγιογραφημένα από ντόπιους αγιογράφους , όπως : η Ανάληψη στα Κολυμπετσέϊκα, ο Αγ. Νικόλαος Αναστασαίων στη Χώρα, ο Αγ. Δημήτριος Νεκροταφείου, η Παναγία Ντογαίων , η Αγ. Τριάδα Κιτρινιαραίων , ο Αγ. Ιωάννης Μουνουχαίων στο Εξωχώρι, τα Θεοφάνεια, η Αγ. Μαρίνα , η Αγ. Στασία στο Νίκοβο κλπ.
Είναι ένα χωριό που προσφέρεται για ορεινό τουρισμό πνιγμένο στις άγριες ομορφιές του Ταυγέτου. Περισσότερα από εφτακόσια είδη φυτών συνθέτουν την σπάνια βλάστηση της περιοχής. Η πανίδα της είναι μεγάλη και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι ένα σπάνιο οικοσύστημα και να αποτελεί καταφύγιο άγριων ζώων και πουλιών.
Ταΰγετος
Ο Ταύγετος που στα μονοπάτια του κρύβει πολλούς μύθους και ιστορίες, πήρε το όνομά του, από μια κόρη του Άτλαντα, την νύμφη Ταϋγέτη. Καρπός της Ταϋγέτης με το Δία ήταν ο Λακεδαίμονας, ένας από τους πολλούς τοπικούς ήρωες, ο οποίος προκειμένου να τιμήσει τη μητέρα του χάρισε το όνομά της στο βουνό.
Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρέας αναφέρει ότι το όνομα του βουνού προέρχεται από το «Ταυς», το οποίο σημαίνει «μέγας» ή «πολύς». Ο Ταΰγετος χώριζε τότε δυο πόλεις, στα ανατολικά τη Σπάρτη ενώ στα δυτικά τις Φαρές, τη σημερινή Καλαμάτα.
Το βουνό αυτό, το ψηλότερο της Πελοποννήσου, αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη τόσο του φυτικού όσο και του ζωικού βασιλείου. Η ψηλότερη κορυφή του είναι ο Προφήτης Ηλίας με υψόμετρο 2.407μ.
